Dus vanmorgen om 6.30 uur op, zodat ik rond 8.00 uur op de fiets kon zitten om te starten.
Al na 5 km klimmen van de Grimsel wist ik al wat ik zou doen! Ik had ongelooflijk slechte, zere benen, pap in de benen. Hoe dat komt, misschien omdat ik gisteravond laat nog kei hard uit Brienz ben wezen fietsen om voor donker op de camping te zijn, door het tussendoor bergwandelen en hardlopen, of omdat ik steeds ouder wordt en herstel minder wordt of dat langzaam mijn krachten afnemen (heb tenslotte meer dan 1000 km gefietst, waaronder veel klim kilometers!). Hoe dan ook vlak voor de tunnel van 11%, waar je als fietser tijdens de klim buitenom moet (ik heb ook nog even gedacht aan een jong stel uit alphen, die daar afgelopen vrijdag pech met de remmen kreeg, gelukkig is alles goed afgelopen) heb ik voor het eerst het reserve tandje van 24 en later zelfs de 28 gebruikt.
Ben in 2 uur en 35 minuten boven gekomen. Het was ontzettend mooi weer.
Uiteraard weer met een aantal mensen gesproken, waaronder een duitser en die vond het feit van alleen de top halen van de Grimsel al een formidabele prestatie en dat is natuurlijk ook zo.
Maar ik ben natuurlijk niet zo vroeg opgestaan om alleen de Grimsel te fietsen, dus toch maar afdalen naar Ulrichen, kijken hoever ik de Nufenenpas zou kunnen beklimmen.
Het was zwaar, heel zwaar. Wilde eerst 3 km doen (het eerste stukje is vrij zwaar!), toen ik dat uiteindelijk heb gehaald wilde ik de teller van mijn fiets op 50 km krijgen (heb ik in ieder geval 100 km gefietst). Toen dat ook lukte wilde ik tenslotte naar het voor mij bekend huisje na 7 km. Vroeger stopte ik daar om even bij te komen om daarna de laatste 6 km te fietsen.
Nu heb ik daar mijn batterij opgeladen, wat gegeten, gedronken en uitgerust. Er kwamen heel wat wielrenners voorbij fietsen. Maar ja, iets in mij zei toch weer Ruud probeer nog wat! Gewoon op karakter, mentaliteit, doorzetten en afzien! Heb het geprobeerd, langzaam aan, kilometer voor kilometer. Toen ik nog maar 4 km moest fietsen wist ik dat ik het gevecht zou winnen. Alles dankzij tandje 28, anders was ik niet boven gekomen. En jawel, het lukte mij wonderbaarlijk om op de top te komen. Foto's gemaakt, uitgerust, batterij weer opgeladen (ging nu beter, kon nu weer 2,5 uur met mijn horloge voort), gegeten, gedronken, uitgerust, nog even lekker in het zonnetje gezeten en dan weer terug.Tot Ulrichen (het begin van de klim) ging alles natuurlijk erg goed, maar vanaf Oberwald begon het eerste deel van de Grimsel al. 6 km lang tot Gletsch waar het laatste stukje (5,4 km) begon. Ik moest nu niet alleen een gevecht leveren tegen de berg, maar ook tegen de windstoten tegen! Soms stond je
gewoon stil! Maar de aanhouder wint en wat moest ik anders! Toen ik de klim vanuit Gletsch begon wist ik dat ik ook dit gevecht tegen het klimmen en wind zou winnen! En dat was ook zo.
Zoals jullie allemaal weten:
Een beetje onsportief kreeg ik 5 km voor de camping ook nog een regenbui te verwerken, maar ja, ik had mijn regenjack al aan, reed vrij snel naar beneden (trouwens in de tunnel van 11% bleek achteraf haalde ik 74,3 km!) en was het laatste gedeelte van de weg tot de camping nog droog.
De regen bleef (soms als een echte plensbui) tot 20.30 uur aanhouden.
Zeer voldaan, trots en vermoeid (zeker de benen) kwam ik om 18.00 uur aan. Ruim 7 uur op de fiets gezeten, ruim 3500 hoogte meter overwonnen en 5670 Kcal verbruikt! Tel daarbij dat het 51 km klimmen was, dus een gemiddelde stijgingspercentage van 7%!
De strijd is gestreden, nog even dit artikeltje afmaken en dan vroeg in bed.
Ik kan weer terugkijken op een fantastisch mooie dag, schitterende natuur en heel veel afzien.
Gelukkig hebben we de foto's nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten