moe

Gisteravond wilde ik eigenijk nog een heleboel doen, maar ik had nergens meer de puf voor, behalve dan om mijn bed in te duiken. Ik kan merken dat ik een dagje ouder word. Wat heet een dagje! Ik had zelfs niet de puf om het stukje van gisteren af te maken. Dat heb ik vandaag gedaan. Ik moet maar weer eens zoals vroeger een weekendje " helemaal niets doen" (vrije vertaling van in bed blijven liggen)om weer fit de week te beginnen.
Morgen heb ik weer 3 groepen in de bibliotheek, dan komen de kleuters van de Rehobothschool op bezoek en zij hebben ook recht op een fitte "meneer Ruud", dus ook vanavond vroeg naar bed! En zo interessant is het weer ook niet. Ik hoor net een donderslag en het giet weer behoorlijk.

Ik denk alleen niet dat een weekendje niets doen er in zit, zaterdag boodschappen doen, en er liggen nog een aantal stapels post ergens op tafel, en zondag hebben we de peutervoorstelling (gespeeld door het Pagetti theater). Dat begint om 11.00 uur en duurt tot 11.45 uur. Maar met het heen en weer fietsen ben je toch weer de hele ochtend kwijt. En in die tijd kan ik niet iets anders doen!
Vanmiddag terug naar huis had ik weer een leuk fietstochtje. Wat is het toch fijn dat je hier in Nederland vaak tochtjes met mooi weer en zo goed als geen wind kun rijden. Vroeger kon dat trouwens wel, en dan praat ik over zo'n 10 jaar geleden. Tegenwoordig kun je haast geen fatsoenlijke tocht meer rijden, en als je dan onder omstandigheden als vandaag fiets, dan heb je uberhaupt geen zin meer om te fietsen.
Ik moest vandaag voor he eerst van de fiets, kwam niet meer vooruit en moest oppassen dat ik niet in de sloot terecht kwam. Mijn poncho had weinig effect met storm tegen, en dat beetje motregen voelt als hagel op je gezicht. Wat ik op dat moment allemaal denk laat ik binnenskamer, maar het zou wel handig zijn als ik dichter bij huis werk!
Het verschil tussen heen en terug is bijna 10 minuten en dat op een afstand van 11 km! Terug deed ik er 35 minuten over.
Hoe dan ook de spullen hebben weer een nacht om droog te worden.

het Ton Stork fietspad

Vandaag was het weer een leuk dagje. Het weer was erg saai! Al hoewel! Gelukkig begon de dag redelijk droog, zodat ik vrijwel droog op mijn werk kwam. Daarna is het niet alleen natter geworden, maar begon ook de wind toe te nemen. Ik moest vanochtend ook nog even naar een school. Een alfabetspelletje bij de groepen 4 van de minister calsschool.
Tijdens de uitlening bezig geweest voor de nationale voorleesdagen en alvast voor de buurtmarkt van Naarden in mei.

Het begon steeds harder te waaien. Het was een mooi gezicht van binnenuit de bibliotheek. Gelukkig werd het wel droger.
Vaak zijn de mensen erg meelevend, en ze bedoelen het goed, maar als het de hele dag heeft geregend en ze weten dat je ook met de fiets bent vragen ze toch altijd: ben je nog nat geworden?. Dan zeg ik meestal: "nee, heeft het dan geregend?" of "nee, ik ben tussen de druppels door gereden?".
Eigenlijk vind ik het niet zo erg deze (mot)regen. Ik ben wel een fervente tegenstander van harde regen en wind (in nederland vaak zware wind, en windstoten).
Daar heb ik eigenlijk wel een beetje de pest in.
Ik kan me nog goed herinneren, dat ik samen met een maatje een toertocht in Nederland heb gereden. Was het aan de start nog droog, daarna heeft het alleen nog maar aan één stuk door geregend. De wind nam ook nog toe, zodat we het seeds kouder kregen. Het was eigenlijk een tocht van 150 km, maar met wederzijds goedvinden hebben we deze verkort tot 120 km (een beetje afgesneden). Bij alle controleposten hebben we elke keer zeker 20 minuten op de verwarming gezeten om bij te komen. Nee, we waren niet de enige gekken!


Ook kan ik me herinneren dat ik een paar jaar geleden op een zaterdagmiddag in de winter toen het even windkracht tien boven land was, met de mountainbike ben wezen fietsen (met helm!) naar mijn bibliotheekje in Naarden. Onderweg kwam ik bomen tegen die dwars over de weg lagen. Auto's konden er niet door, maar ik sprong met de fiets er hup overheen. Ik had heen wind (storm) mee, en ik reed op het Ton Stork fietspad bijna 70 km/uur. Dat kon ook omdat het één lange echte fietspad is. Fantastisch. Toen ik had gezien dat de bibliotheek er nog stond ben ik weer naar huis gereden, met jawel storm tegen. Gelukkig was ik bijna de enige op het fietspad (één vrouw stond alleen nog stil, kwam niet meer vooruit) en er reden geen auto's. Het was natuurlijk bijzonder gevaarlijk. Op een gegeven moment werd ik gewoon de weg op geblazen. Maar goed, ik ben een tijd bezig geweest, maar ik ben heel thuis gekomen. Weer een ervaring rijker.
Aan dat laatste moest ik denken toen ik onderweg naar huis reed. Zware windstoten en een beetje (mot)regen. Een aantal keren stond ik bijna stil en ik moest een keer uit de pedaalclips. Ook moest ik opletten dat ik niet in het water terecht kwam. Het was weer op het Ton Stork fietspad. Daar in de polder staat altijd veel wind (bijna altijd tegen).
Het is eigenlijk het rotste stukje van de rit. Het enige voordeel 's avonds is dat ik geen last van de koplampen van de auto's heb, alhoewel er vanavond een auto met groot licht me tegemoet kwam.
Thuis gekomen zag ik dat het plasticzeil dat voor mijn balkon hing geheel verscheurd was. Dus dat heb ik maar weggehaald.
Om even voor half acht kwam ik er achter dat ik vergeten was om op het gemeentehuis een nieuw rijbewijs te vernieuwen. Ik heb nu goede pasfoto's. Donderdag dan maar.