Het enige wat overblijft zijn de herinneringen, de lieve kaarten en emailtjes en mijn valentijnsgedicht van haar. Dat wil ik graag met mensen die dit stukje lezen delen.
Ik zal dit gedichtje elke dag lezen.
Niet echt een teken dat je zou zeggen: "we passen niet bij elkaar" of "het voelt niet goed" of "ik ben niet verliefd".
Zeker niet als je kijkt naar het berichtje bij het gedichtje
Of "ik hou niet genoeg van je om iets voort te zetten".
Nu zijn we twee weken later, na eerst nog twee hele fijne en gezellige dagen samen te hebben gehad.
Die dinsdagmiddag van het bewuste onheilstelefoontje zou ik na mijn werk bij haar komen om te wandelen en eten. Waarom bespreek je zoiets dan niet samen, zodat je dan gewoon toch nog kunt wandelen of fietsen of naar het theater gaan of uitwaaien op het strand, een dagje treinen.
Het is over en uit. Ik moest het even kwijt.
Haar bellen durf ik niet en haar kwetsen wil ik niet.
Zij mocht van mij alles beslissen wat we gingen doen. Nu heeft ze dit besloten.
We zijn van de 7de hemel in de hel aangekomen.
De Biebprins bestaat niet meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten