liefdesverdriet

Wat eigenlijk een sprookje had moeten worden werd een grote nachtmerrie.
Twee mensen van boven de 50 worden verliefd op elkaar. Een biebprinsje en een Tominprinsesje vinden elkaar in de bibliotheek. Samen leuke dingen doen: wandelen, fietsen, eten, filmpje kijken, musical bezoeken (valentijnskado!), een dagje treinen (de tickets heb ik nog!), dagje uit naar een evenement (bijv. de efteling), samen lachen en praten, een dagje strand. Het stond allemaal op de agenda. Maar na een tweede poging (na een hele tijd op jezelf te zijn geweest valt een relatie niet mee!) ondanks veel lieve woorden en intenties kan het zijn dat je dan opeens niet meer verliefd bent. Dat je opeens geen goed gevoel meer hebt over een relatie. De één is er makkelijker in dan de ander. De één heeft meer moeite om de verliefdheid/ houden van gevoel vast te houden en in zijn/haar leven in te delen. Afgelopen donderdag nog een leuke en fijne dag gehad. Gewandeld, boodschaooen gedaan, gegeten, samen afgweassen, thee gedronken en wat gekletst. Ze had er een goed gevoel bij, maar mijn Tominprinsesje belde me gistermiddag plots op mijn werk op (ik zou na mijn werk bij haar komen) dat ze niet verliefd was, geen goed gevoel had en geen contact meer wilde hebben. Het is opeens voor mij geheel onverwachts over. We hebben er niet eens over gepraat! Ze zou mij 's avonds thuis opbellen, maar heeft dat niet gedaan. Ik snapte er helemaal niks van! Het slechte gevoel zat altijd alleen in haar hoofd en ondanks haar belofte me meteen te zeggen als haar iets dwars zat deed ze dat helaas niet. Alleen hele lieve woorden, kaarten en emailtjes. De harde mededeling bleef dan uiteindelijk over. Door wederzijdse onkunde, onbegrip, onwetendheid, onervarenheid, enthousiasme van de één, ging het toch allemaal te snel, niet goed communiseren? En dan helemaal geen contact meer, dan zat het wel erg diep! Wie zal het zeggen het is nu een voldongen feit zonder dat ik er het fijne van weet. Ik ben er wel echt helemaal kapot van ondanks het feit dat mijn gevoelens heen en weer werden geslingerd, maar ik neem haar niets kwalijk en respecteer haar beslissing. Ik wil wel voor haar vechten, maar niet tegen haar. Ze zal altijd in mijn hart blijven. Ik zal altijd van haar blijven houden en dat weet ze. Ik ben haar dankbaar voor alles wat ze voor me heeft betekent en wat we samen hebben gedaan. Die fijne tijd kunnen ze ons (in ieder geval mij!) ondanks alles niet meer afnemen.
We waren het gelukkigste stel, elkaars Godsgeschenk. Blijkbaar bestaat God niet! Hoe ik nu verder moet weet ik niet. Dit tere zieltje heeft een enorme klap gehad, net nadat hij er enigszins weer bovenop begon te komen. Wellicht wordt dit wel het einde van mijn weblog, want van de naam klopt al niet veel meer en de spirit is er al helemaal niet meer. Momenteel heb ik nergens meer zin in, zelfs niet in eten.
De tijd zal misschien de wonden helen, maar hoeveel tijd hebben we daar voor nodig en hoeveel tijd is ons nog gegeven.
Liefdesverdriet is een heel naar gebeuren. Het is een hele tijd geleden dat mij dat is overkomen. Van de 7de hemel in een hel terecht komen is helemaal verschrikkelijk. Dat heb ik nu twee keer meegemaakt en dat wil ik niet nog een keer meemaken. Misschien is alleen zijn nog niet eens zo erg! Je mist een aantal leuke dingen, maar je mist ook een aantal vervelende dingen. Je moet het ook treffen met je partner maar soms wordt je gewoon betoverd door een prinsesje, maar naarmate je ouder wordt, wordt het wel steeds moeilijker.
Gelukkig heb ik mijn drie konijnen nog, die vinden het nog steeds fijn dat ik elke dag bij ze kom.....