Vandaag was het weer een leuk dagje. Het weer was erg saai! Al hoewel! Gelukkig begon de dag redelijk droog, zodat ik vrijwel droog op mijn werk kwam. Daarna is het niet alleen natter geworden, maar begon ook de wind toe te nemen. Ik moest vanochtend ook nog even naar een school. Een alfabetspelletje bij de groepen 4 van de minister calsschool.
Tijdens de uitlening bezig geweest voor de nationale voorleesdagen en alvast voor de buurtmarkt van Naarden in mei.
Het begon steeds harder te waaien. Het was een mooi gezicht van binnenuit de bibliotheek. Gelukkig werd het wel droger.
Vaak zijn de mensen erg meelevend, en ze bedoelen het goed, maar als het de hele dag heeft geregend en ze weten dat je ook met de fiets bent vragen ze toch altijd: ben je nog nat geworden?. Dan zeg ik meestal: "nee, heeft het dan geregend?" of "nee, ik ben tussen de druppels door gereden?".
Eigenlijk vind ik het niet zo erg deze (mot)regen. Ik ben wel een fervente tegenstander van harde regen en wind (in nederland vaak zware wind, en windstoten).
Daar heb ik eigenlijk wel een beetje de pest in.
Ik kan me nog goed herinneren, dat ik samen met een maatje een toertocht in Nederland heb gereden. Was het aan de start nog droog, daarna heeft het alleen nog maar aan één stuk door geregend. De wind nam ook nog toe, zodat we het seeds kouder kregen. Het was eigenlijk een tocht van 150 km, maar met wederzijds goedvinden hebben we deze verkort tot 120 km (een beetje afgesneden). Bij alle controleposten hebben we elke keer zeker 20 minuten op de verwarming gezeten om bij te komen. Nee, we waren niet de enige gekken!
Ook kan ik me herinneren dat ik een paar jaar geleden op een zaterdagmiddag in de winter toen het even windkracht tien boven land was, met de mountainbike ben wezen fietsen (met helm!) naar mijn bibliotheekje in Naarden. Onderweg kwam ik bomen tegen die dwars over de weg lagen. Auto's konden er niet door, maar ik sprong met de fiets er hup overheen. Ik had heen wind (storm) mee, en ik reed op het Ton Stork fietspad bijna 70 km/uur. Dat kon ook omdat het één lange echte fietspad is. Fantastisch. Toen ik had gezien dat de bibliotheek er nog stond ben ik weer naar huis gereden, met jawel storm tegen. Gelukkig was ik bijna de enige op het fietspad (één vrouw stond alleen nog stil, kwam niet meer vooruit) en er reden geen auto's. Het was natuurlijk bijzonder gevaarlijk. Op een gegeven moment werd ik gewoon de weg op geblazen. Maar goed, ik ben een tijd bezig geweest, maar ik ben heel thuis gekomen. Weer een ervaring rijker.
Aan dat laatste moest ik denken toen ik onderweg naar huis reed. Zware windstoten en een beetje (mot)regen. Een aantal keren stond ik bijna stil en ik moest een keer uit de pedaalclips. Ook moest ik opletten dat ik niet in het water terecht kwam. Het was weer op het Ton Stork fietspad. Daar in de polder staat altijd veel wind (bijna altijd tegen).
Het is eigenlijk het rotste stukje van de rit. Het enige voordeel 's avonds is dat ik geen last van de koplampen van de auto's heb, alhoewel er vanavond een auto met groot licht me tegemoet kwam.
Thuis gekomen zag ik dat het plasticzeil dat voor mijn balkon hing geheel verscheurd was. Dus dat heb ik maar weggehaald.
Om even voor half acht kwam ik er achter dat ik vergeten was om op het gemeentehuis een nieuw rijbewijs te vernieuwen. Ik heb nu goede pasfoto's. Donderdag dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten